Kerst....13 jaar geleden

De kerstdagen zijn weer voorbij. We hebben fijne, relaxte dagen gehad. Om de 1 of andere reden heb ik veel teruggedacht aan de kerstdagen van 13 jaar geleden. We waren toen net ouders geworden van een prachtig baby-jongetje, genaamd Jelle. Heel erg wennen was het voor ons, die eerste dagen. Een rare kerst ook, die heel anders liep dan gedacht. Want Jelle zou pas 2 weken later komen, en ik had het al precies gepland, hoe we onze laatste kerst met z'n tweetjes zouden vieren. Maar ja, het liep helemaal anders. Geen kerstdiner met de hele familie, geen thuisbevalling. Wel een gezonde baby gelukkig. Maar toch deed ik op kerstavond niets anders dan huilen. Rijkjan werd er helemaal zenuwachtig van. Hij zag z'n vrouw al verdwijnen in een postnatale depressie en hij in zijn eentje opdraaien voor alle vieze luiers! Wat er was wilde hij weten, en vooral: kan ik iets DOEN! Mannen willen altijd iets doen. Snikkend en snotterend legde ik het uit: dat zo'n baby nou wel heel leuk was, maar hoe moest dat nou over 15 jaar, als hij met een paar biertjes op met een brommertje door de stad heen ging racen? Rijkjan snapte er niks van. Dat duurt nog jaren, waar maak je je druk om? Gelukkig kwam op 1e kerstdag onze fantastische kraamhulp. Ze moest vreselijk lachen, en stelde Rijkjan gerust. Die kraamvrouwenblues ging met een paar dagen wel over, als de rondrazende hormonen een beetje tot rust kwamen. En zo was het ook. Maar toch.......er zijn inmiddels al 13 jaar (plus 1 week) voorbij gevlogen. Bier en brommers komen nu toch wel erg dichtbij. Maar ik maak me er niet meer zo druk om. Ik heb wel een beetje vertrouwen in Jelle. Baby's zijn best leuk, maar pubers.....die zijn nog veel leuker!



ps: over die kras onder zijn neus mag ik van Jelle niks meer zeggen....

Fijne kerstdagen!

Ik ben er dit jaar niet aan toe gekomen om kerstkaarten te versturen. Daarom voor iedereen die geen kaartje van ons gehad heeft:

Hele fijne kerstdagen en de allerbeste wensen voor 2009!

Huisgenoot

Mag ik jullie voorstellen aan onze nieuwe huisgenoot: Herman. En nee, we zijn niet gezwicht voor een paar flaporen en een kwispelend staartje. Herman is een bakje met deeg. Jelle kwam er vorige week mee thuis van school. Aanschouwelijk biologieonderwijs zeg maar. Herman is een deeg dat door goede verzorging (lees: dagelijks goed omroeren en af en toe bijvoeden) moet gaan gisten. Jelle neemt zijn taak als verzorger zeer serieus (daarom heeft uitgerekend hij het spul ook mee naar huis gekregen waarschijnlijk...). Als Herman morgen gevoed moet worden zet hij het liefst gisteren alles alvast klaar. Het is hooguit een minuut werk, maar je kunt het maar alvast klaar hebben staan nietwaar. Morgen is de grote dag. Dan moeten we Herman in 4-en delen (het lijkt wel een Middeleeuwse marteling, misschien een ideetje om hier een geschiedenisles aan te wijden?). Van 1 deel gaan we dan een brood bakken. De rest gaat naar Jelle's klasgenoten. Mogen zij een poosje deeg kweken. Als we overmorgen allemaal niet met vergiftigingsverschijnselen in het ziekenhuis liggen laat ik nog wel weten hoe het brood smaakte!