Zwarte vingers

Toen we ons huis kochten was de tuin een grote wildernis. Oorspronkelijk aangelegd als een natuurlijke tuin, met veel bomen, 2 grote vijvers en nauwelijks bestrating, maar een aantal jaren flink verwaarloosd, was het net het bos van Sneeuwwitje: 150 vierkante meter vol uit hun krachten gegroeide bomen en struiken, en bramen die overal doorheen waren gegroeid. We hebben flink geruimd die eerste tijd, de vijvers uitgebaggerd, nieuw terras aangelegd en veel nieuwe planten neergezet. Die het nauwelijks deden, door alle bomen die licht en water wegnamen. Ik vind tuinieren heerlijk, en we hadden nog geen kinderen, dus alle tijd. Maar dat werd minder toen de kinderen kwamen, en de tuin begon weer langzaam dicht te groeien. Tot vreugde van de jongens overigens, want het was voor hun een echte avonturentuin. Tot we vorig jaar gingen verbouwen. Op een dag kwamen er een paar mannetjes met grote zagen en een kraan, en die hebben in een paar uur tijd vakkundig de hele tuin leeggehaald, inclusief een stuk of 8 flink uit de kluiten gewassen bomen. De grootste had een doorsnede van 70 cm! Tja, en toen hadden we dus een modderveldje, waar al snel weer onkruid op begon te groeien. Het was wel makkelijk voor de aannemer, er was ruim plaats voor busjes, pallets met stenen en een betonmolen. De hele winter hebben we tegen ons modderveld-met-onkruid aangekeken. Maar de afgelopen weken is er hard gewerkt: nieuwe bestrating gelegd, borders aangelegd en een schutting geplaatst. En gisteren, toen het zonnetje lekker scheen, heb ik samen met Sjoerd wat vaste planten in onze nieuwe tuin gezet. In de vensterbank staan bakken met zaaigoed. En.... ik heb weer een boom geplant! Eentje maar, en hij wordt niet hoger dan een meter of 4. Heerlijk, om weer met m'n vingers in de grond te kunnen wroeten.