Weer thuis!

Met nog steeds een big smile op m'n gezicht en een heerlijke mango-smoothie voor m'n neus zit ik weer lekker thuis. Eventjes achter de pc, beetje bijlezen, beetje mailen. Vanochtend heb ik een uitgebreid verslag geschreven van de ziekenhuisdagen, dat zal ik hieronder plakken. Het was best een heftig weekje, en ik had er behoefte aan om het een beetje van me af te schrijven. Het gaat nu overigens prima, geen pijn, niet misselijk, drinken gaat prima, ik ben alleen erg moe, maar ja, je kunt niet alles hebben toch?
Hier het verslag, als je niet tegen al te bloederige details kunt, sla je het maar over!

Maandagmiddag , een uurtje of 4. Tas in de auto, nog een laatste knuffel voor de jongens en we vertrekken richting Leeuwarden. Beetje raar gevoel, je bent niet ziek en toch ga je naar het ziekenhuis. Veel te snel zijn we bij het MCL, en meld ik me bij afd U. Om vervolgens doorgestuurd te worden naar afd L. Daar maak ik kennis met Marleen, die in het bed naast me ligt en ook morgen geopereerd wordt. We krijgen een warme maaltijd (maar ik eet bijna niks, ben zoooooo zenuwachtig). Spulletjes in de kast, tv aan laten sluiten en afscheid genomen van Rijkjan. Hij heeft voor vannacht een hotelkamer geboekt (ik kan het hotel zien vanuit het raam, maar het is net te ver om te zwaaien). Morgen ben ik om ½ 1 aan de beurt, dan kan hij de hele dag in de buurt zijn, voor ons allebei een rustgevend idee. ‘s Avonds een beetje tv gekeken, beetje gelezen en dan slapen. Nou ja, geprobeerd dan, want echt lekker lag ik niet, en de spanning was hoog. Dinsdagochtend worden we vroeg wakker gemaakt. Geen ontbijt natuurlijk, ik mocht nog een half glaasje water maar dat was het. Nog even lekker douchen, alvast die vreselijke kousen aangetrokken (ze rollen ook meteen weer af, wat een rotdingen) en als ik terugkom ligt er een OK hemdje op mijn bed. Rijkjan komt ook al binnenstappen. Eerst wordt Marleen opgehaald, zij is voor mij aan de beurt. En dan maar wachten. En wachten. En wachten. Het loopt behoorlijk uit, en bijna anderhalf uur later dan verwacht gaan we naar beneden. Wat ben ik zenuwachtig, mijn bloeddruk gaat door het plafond! En ik heb een enorme honger! Het infuus gaat er in 1x goed in, applausje! Wilt u geen ruggeprik mevrouw? Nee, die wil ik niet. Bent u ergens allergisch voor? Ja duh, heb ik dat al niet 10x doorgegeven? En er zit ook nog een grote rode sticker op m’n status. Wat een drukte trouwens, aan de lopende band worden de bedden naar binnen en naar buiten gereden. En ja, dan ga ik ook. Naar de OK. Mutsje op, overstappen op dat smalle harde ‘bedje’. De anesthesist vraagt of ik er zin in heb. Nou, nee dus. Ik vraag nog of hij er zin in heeft, dat lijkt me veel belangrijker. Daar komt het kapje, en ik ben weg. Maar ja, ooit moet je weer wakker. En dat valt me zwaar. Ik voel me beroerd, het felle licht, en al het geluid, ik wil me weer laten wegzakken. Maar dat mag natuurlijk niet. Pijn heb ik, daar wordt meteen wat aan gedaan. En misselijk. Ik probeer iets te mompelen en blijkbaar ben ik verstaanbaar want er verschijnt meteen een bekkentje. Ik moet overgeven, en het is allemaal bloed. Geen stolsels, vers, helder bloed. Zelfs in mijn benevelde toestand snap ik nog wel dat dit niet goed is. Op de verkoever rinkelen de alarmbellen ook, want er verschijnt meteen van alles om mijn bed. Ik moet nog een keer overgeven. Weer bloed. Dr. Totte is er ook, dat is fijn want ik heb vertrouwen in die man en klamp me aan zijn stem vast. In totaal moet ik 4x flink overgeven, en ook uit de drainwond bloedt het behoorlijk. Waarschijnlijk een gesprongen adertje, maar uiteindelijk houdt het braken gelukkig op en mag ik terug naar zaal. Rijkjan heeft zich ondertussen zitten opvreten van de zenuwen, want die had mij 2 uur geleden al terug verwacht. Dan komt de schrik als ik de zaal op kom, want bed en OK hemd zitten aardig vol met bloed. Hij gaat naar huis, ik doe mijn ogen dicht en probeer te slapen. Dat wil niet echt lukken, ten eerste kan ik niet op mijn rug slapen en ten tweede wordt ik vannacht goed in de gaten gehouden. Om de paar uur controles, en ook wordt er nog 2x bloed geprikt. Ik ben blij als ik een beetje daglicht door de gordijnen zie komen. Ik wil niets liever dan maar gewoon stil blijven liggen, en ik doe een moord voor een slokje water, maar helaas pindakaas. Er moet gewassen worden (jeetje zeg, dat is echt topsport…) een schoon OK hemdje aan , ik moet op m’n zij rollen voor een zetpil, wat een inspanningen allemaal. Een slokje water is uit den boze natuurlijk, maar als ik met de hand op m’n hart beloof dat ik geen druppel zal inslikken mag ik wel mijn tanden poetsen. Heerlijk voelt dat. En dan wordt ik opgehaald voor de slikfoto. Meer inspanningen. En dat gore spul dat je moet drinken, bah! Maar ook dat gaat voorbij en als ik weer lekker op zaal lig staat er een verpleegster voor mijn neus met een prachtig boeket van een vriendinnengroep, wat een opkikker is zoiets dan zeg! Nog tot de middag moet ik vechten tegen de maagsonde maar dan mag dat ding er eindelijk uit en mag ik wat water. Iets lekkerders heb ik nog nooit geproefd! Verder ben ik vooral erg suf, na een paar regels lezen vallen mijn ogen alweer dicht. Na weer een onrustige nacht wordt het donderdag. De verpleegster helpt me in mijn eigen nachthemd, kijk dat voelt alweer veel beter dan dat OK-ding. De drain loopt nog steeds, dus die mag er helaas nog niet uit, dat is even een afknapper. In de middag ben ik ineens een stuk helderder, niet meer zo suf. Af en toe zit ik even op de rand van het bed te ‘bungelen’ en stukje bij beetje voel ik me beter worden. Het bezoek brengt steeds meer bloemen mee, en kaartjes, cadeautjes, al die aandacht voelt heerlijk. Pijn heb ik niet, het pompje doet z’n werk perfect, en ook drinken gaat goed. Yoghurt met een beetje roosvicee smaakt heerlijk, thee ook, maar moet ik eerst wat laten afkoelen, want mijn maagje protesteert tegen hete thee. Weer een nacht slecht slapen, oh please, wanneer mag die drain eruit????? Vrijdag komt de zaalarts, katheter mag eruit, infuus mag afgebouwd, pijnstilling wordt vandaag ook afgebouwd maar de drain loopt nog teveel, die mag er niet uit. Da’s een flinke domper, want juist van die drain heb ik last, en als hij er vandaag niet uit mag hoef ik er ook niet op te rekenen dat ik morgen naar huis kan. Maar in de loop van de ochtend verschijnt de verpleegster met goed nieuws, ze gaan de drain er toch uithalen, joepie! Verlost van alle slangen, en met het infuss afgekoppeld mag ik proberen te douchen. Dat valt me vies tegen, ik wordt duizelig, moet hoesten/kokhalsen en ja hoor, daar begint de drainwond flink te bloeden. Met een washandje tegen de drainwond aangedrukt strompel ik naar mijn bed en gelukkig is daar net een verpleegster die me helpt en de boel goed verbindt. De rest van de dag ben ik compleet uitgeput. Maar….het douchen was lekker! En…ik kan eindelijk slapen! Op mijn rechterzij, en niet te lang, maar toch, een paar uurtjes slaap aaneen doen me erg goed. En dan is het zaterdag. Ik drink goed. Ik plas, en ook de rest doet het weer. Ik kan zelf douchen en naar het toilet. Ik wil naar huis. En dat mag. Om ½ 1 arriveert Rijkjan, met 2 van onze jongens (nummer 3 had een hockeywedstrijd, tja dat heeft natuurlijk prioriteit). Met tas, en de armen vol bloemen, verlaat ik het MCL. Oh wat is het heerlijk naar huis te gaan!